ای اشتهای کم...

همچنان درون روزهایی هستم که بدجور اضطراب دارم. البته در مورد غذا خوردن درسته اشتهام کمه اما تا حدی قابل کنترله و به اون بدی ای نیست که فکر میکنم. امروز یه مدیتیشن کردم که میتونم بگم تا 50 درصد اضطراب رو کم کرد وقتی توی مدیتیشن به یه حالتی میرسه که چشمت رو راحت بستی یه نکته مثبته که مدیتیشن درست بوده. اما بعدش گرفتم دراز کشیدم و به نظرم این حرکت خوب نیست. باید اب بخورم و نفس بکشم. چون هم دهنم بدمزه شده هم اینکه یکم اضطراب بیشتر شده. نمیدونم پاشم برم باشگاه یا نه. الان حتی نمیدونم از چی مضطربم و مشکلم چیه. اگه من به فکر خودم نباشم پس کی باشه؟ در مورد تصمیم ونکوور مطمین نیستم . یکم میترسم چون ادمی هرجا میره مغزش هم با خودش میبره. جغرافیا تاثیری در تلخی ادما نداره. منم الان تلخم تلخ تلخ اضطراب ... میدونم که چیکار نباید بکنم و چیکار باید بکنم اما در یک حالت ابهام هستم. ابهام و همون لغت "شاید"... که با مغزم بهش رسیدم اما با دلم نه. با قلبم درکش نکردم. همیشه دوس داشتم اون سایدی از "شاید" که دوس دارم اتفاق بیفته. این شرایط فرصتیه که یاد بگیرم "شاید نشه" هم بخش مساوی ای از شاید بشه هست و چطور میشه این تعادل رو حفظ کرد.

پاشم برم باشگاه هم یه هوایی بخورم هم اینکه یه تکونی به خودم بدم...

غذا 

خواب 

حرکت

سکون

مواردی هستن که باید روتین داشته باشن. مورد سکون رو یادم نمیومد که امروز وسط مدیتیشن یادم اومد. یعنی میشه من ادم اگاهی بشم که دنیا رو بی قضاوت تماشا میکنم. لیبل روی هیچ چیز نزنم و سرشار از عشق به خود باشم. یعنی میشه ؟ یعنی میشه عادت کنم که کتاب بخونم. مدیتیشن کنم 

امروز با خاله صحبت کردم و اولین چیزی که دخترخاله گفت گفت چشمات خسته و خواب الوده. در حقیقت چشماش نه خسته بود نه خواب الود فقط چشمانم ایته روح منه و روحم ناخوشه... ناشاده.. چشمان من .. چشمان زیبای من ... ناخوش گشته... :(

باید عبادت کنم

باید مدیتیشن کنم

باید کتاب بخونم (کتاب نیروی حال رو سال هاست دارمش و همیشه به خوندن صفحه ای ازش اکتفا میکردم... شاید فرصتی باشه بخونمش)

باید پیاده روی کنم... باید در کشف خویش زرنگ باشم

باید زندگی را پرکنم با کارهای خوب.. نه با بیکاری و خوابیدن.... 

روتین ندارم